Nowy świat Stare zdjęcia

 Kilka dni temu przyniosłam z domu mamy albumy ze zdjęciami z mojego dzieciństwa. Znalazłam, co mnie bardzo ucieszyło, zbiór starych fotografii, wiele z nich zostało wykonanych w drugiej połowie XIX wieku. To moi przodkowie od strony taty. Pomyslałam, że to ciekawe, moi krewni zatrzymani w czasie przez aparat fotograficzny podróżują w kartonach, albumach i teczkach w czasie i przestrzeni. Mijają lata, wieki, zmieniają się granice, miejsca zamieszkania, wybuchają wojny, gdzieś indziej gasną konflikty. Lata stają się coraz gorętsze, zimy coraz łagodniejsze, życie przenosi się do świata wirtualnego, gasną rozmowy międzyludzkie, ale na świecie nie jest ciszej, gwar konwersacji zastępuje ryk maszyn i smród spalin. A oni cały czas nam towarzyszą, zamieszkują coraz bardziej nowoczesne szafki, segmenty, i szuflady. Czasami, włożeni w ramki obserwują z wysokie regału życie współczesnych.

Ostatnio sporo myślę o dawnym świecie właśnie w kontekście dźwięków, rozmów. Każdy głos w końcu ucichnie, zniknie, rozpłynie się wraz ze śmiercią swojego właściciela. Ale podobno w świecie nic nie ginie, nie znam się na fizyce, ale może każde wypowiedziane słowo, każdy dźwięk zostają we wszechświecie na zawsze? Jestem ciekawa jaki tembr głosu miał mój pradziadek, a jaki prabiabcia, w jaki sposób się śmiali, czy często chrząkali, jak płakali? Cicho i piskliwie czy głośno i rozpaczliwie? Bohaterka Idy, która przejmuje kontrolę Kjejsti Halvorsen zastanawia się, czy jak będzie bardzo cicho, to uda jej się usłyszeć echa dawnych rozmów prowadzonych przez ludzi, którzy już dawno zmarli. Myśli o tym będąc w bibliotece uniwersyteckiej. 

Patrząc na to zdjęcie, przedstawiające mojego dziadka i jego brata wyobrażam sobie ich rozmowy w trakcie wykonywania tej fotografii, zastanawiam się w jakich byli humorach, czy się śmiali, kłócili, czy tego dnia byli radości, a może coś ich zdenerwowało albo zasmuciło? Miny mają poważne, ale może to tylko poza?







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej