Mój czas relaksu i odpoczynku

Przeczytałam wczoraj na Instagramie Anny Ciarkowskiej o jej potrzebie codziennego pisania dla siebie samej, porównała to do zrzucania z siebie jakiegoś ciężaru. Ubolewała, że od dwóch tygodni nie jest w stanie nic napisać. Tęż lubię pisać wtedy, kiedy mnie coś uwiera, gniecie w środku. Dużą ulgę czuję po wyciągnięciu tego na wierzch i zamknięciu w kilku zdaniach. Uff. Wolę, żeby było uwięzione w postaci zlepek liter niż rozpychał się w moim wnętrzu.

Zauważyłam, że mogę i umiem pisać tylko wtedy, kiedy nie jest mi w życiu do końca dobrze, np. kiedy jestem zmęczona, sfrustrowana, zła, przygnębiona, przygnieciona jakimiś wydarzeniami albo emocjami. Mam wrażenie, że na wakacjach, na udanych wakacjach nie potrafię wejść głębiej w siebie. Myśle, że robię to celowo, traktuje czas wolny jako coś uświęconego, czego nie powinno się psuć złym słowem, trudnym uczuciem czy niespokojna myślą. Co innego zwykły poniedziałek, środa albo nie daj Boże czwartek. Rutyna, praca, dom, zmęczenie, niewyspanie, wkurzenie wynikające z niemożliwości robienia tego, na co mam ochotę. Właśnie leżę w pokoju relaksu, w nadmorskim spa, czytam „ Mój rok relaksu i odpoczynku” Otessy Moshfegh. Niech Was nie zmyli tytuł, możliwe, to satyra na współczesność, kult ciała, umysłu kształtowanego na potrzeby kapitalizmu, wydajności, zdrowia, czucia sensu i bycia sensem. Może za jakiś czas coś o tej książce tu napisze. Jestem w trakcie saunowania, odpoczywam, wypiłam już dwa kubki wody, rozciągnęłam odprężone ciało na leżaku, za oknem istnieje sobie Bałtyk, z każdym rokiem nieco inny, pod względem fauny i flory coraz bardziej przypominający jezioro. Zjadłam dziś pyszne śniadanie, byłam na długim spacerze. Ja tez istnieje, aktualną formą mojego istnienia jest spanie, czytanie, spacerowanie, jedzenie, saunowaniu i oddychanie morskim powietrzem. Myślę o książce, którą czytam i która wcale nie jest o takim relaksie i odpoczynku, jaki celebruje teraz. Jest o wyłączeniu się z życia i ze świata.  W moim odbiorze jest o bezsensowności naszego codziennego życia, naszych starań, ambicji, naszej wytrwałości i wiary w jakieś lepsze wyimaginowane jutro.

Dla porządku tylko zaznaczę, że poprzednie parę wpisów powstało jeszcze przed moim wyjazdem nad morze, kiedy byłam w stanie pisać zatopiona w męczącej rutynie codzienności.

Chyba jednak tak do końca idealnie mi tu nie jest, w tym spa, skoro poczułam się trochę „niewygodnie” i postanowiłam jednak coś napisać?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej