Ponury Tygrys

 Wczoraj zaczęłam czytać Ponurego Tygrysa Neigo Sinno. Powoli, bardzo powoli wychodzę też z przeziębienia. Walczę jeszcze z katarem, bólem gardła i suchym kaszlem. Może zresztą to nie jest przeziębienie, tylko po prostu choroba, ale nie umiem tego zaakceptować. Pogodzić się z chwilową pauzą od rutyny codzienności, która moim rozszalałym w dzikim tańcu myślom daje chwilowy odpoczynek. Neigo Sinno w swojej najnowszej książce opowiada o byciu wieloletnią dziecięcą ofiarą gwałtów. Narracja jest bardzo nieśpieszna, chwilami nawet wręcz powolna, rozciągnięta w czasie, tak jak rozciągnięte w czasie dzieciństwa i dorastania było jej cierpienie. W jednym z rozdziałów Sinno pisze właśnie o tym, w jaki sposób rozciąga się czas, czy biegnie linearnie czy kuliście. Autorka wie, że w jej historii nie będzie happy endu, bo rzeczywistość jest cyklem, czas cały czas płynie, mija a potem powraca. Nie powinniśmy się więc cieszyć z chwilowego lepszego samopoczucia, bo ono wkrótce minie, a rzeczy, z którymi wydawać by się mogło dawno sobie poradziliśmy, powrócą. Myślałam o tym wczoraj przed zaśnięciem, kiedy dopadł mnie ponury nastrój po wymianie zdań z mamą ( poprzedni wpis). Wydawało mi się, że pewne rzeczy mamy już przegadane, że będzie lepiej, okazało się, że znowu wróciło, znowu mnie dotknęło i tym razem naprawdę do żywego. 

W archiwum Newsweeka znalazłam dziś artykuł Małgorzaty Mierżyńskiej. Autorka we wstępie do niego pisze tak: 

Stosunek do czasu odzwierciedla podejście do życia w ogóle. Jeśli chcemy zrozumieć jakąś kulturę, musimy go zgłębić w takim samym stopniu co słówka, konteksty i struktury gramatyczne języka.

https://www.newsweek.pl/swiat/spoleczenstwo/uwazamy-czas-za-cos-naturalnego-ale-jego-rozumienie-narzucilismy-sobie-sami/zlv1pls

Najbardziej zafrapowało mnie pierwsze zdanie. Mierżyńska pisze o kulturowym podejściu do punktualności, pracy, czasu wolnego. Po przeczytaniu wstępniaka pomyślałam bardziej o jego cykliczności i linearności. Postrzeganie czasu determinuje nasze postępowanie, podejście do życia i zdarzeń w ogóle. Tak sobie to wyobrażam. Jeśli czas będzie dla nas pędzącą w bezkres linią łatwiej będzie nam przeżyć trudne sytuację, otrzepać się z trudnych emocji, a jeśli będzie okręgiem? Czekaniem na powrót minionych zdarzeń, uczuć, myśli. Samą świadomością życia w zamkniętym powtarzalnym cyklu wydarzeń, które przerwać może jedynie śmierć. Chyba życie w czasie linearnym byłoby łaskawsze dla mojej psychiki, obawiam się jednak, że moja rzeczywistość to cykl. Moje życie jednoznacznie wskazuje na to, że poruszam się po okręgu. 

Jeszcze kiedyś wrócę do tych rozmyśli, na razie mam za duży chaos w głowie, same kręte linie i koła.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej