Nie, bo nie. "Stan raju".

 Dalej nie czuje się najlepiej. Już tu kiedyś pisałam o korelacji mojego zdrowia fizycznego z psychicznym. Dopadło mnie zapalenie zatok i od razu zdecydowanie obniżył mi się nastrój. Nie znoszę słabej siebie, kaszlącej, kichającej, bolejącej, nie akceptuje. Nie mam teraz mocy na jazdy na rowerze i szybkie spacery, czyli na moje lekarstwa dla duszy. Pewnie dlatego dusza też choruje. Porzuciłam "Bilą vodę", odrzuciła mnie rozwleczona historia kościoła. Pewnie dlatego, że ostatnio bardzo źle myślę o instytucjach katolickich i upatruje w nich winy za całe zło naszego kraju. No może nie całe, ale na pewno za 3/4.

No i najważniejsze, w ogóle nie mogę czytać. Zaczęłam wczoraj "Plac zabaw" Powersa i porzuciłam po kilkunastu stronach. Udało mi się przeczytać kilka stron "Stanu raju" Laury van den Berg, zobaczymy, póki co, nic nie mówię, "nie zapeszam" ( nienawidzę tego określenia). Ściągnęłam na czytnik "Grzybiarkę" Hanisovej. Ludzie piszą, że to bardzo smutna książka. Coś dla mnie! 

Jeszcze na koniec cytat o mnie ze "Stanu raju" [...] tak długo, jak pozostawałam w ruchu, zakładałam, że pustkowie mnie nie dopadnie. Tak, pustkowie chyba mnie dopadło, nie mogę się doczekać, aż wskoczę na rower i chociaż na chwilę znowu mu ucieknę.

Zdjęcia pobrane z fb Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej