Stany raju Laura van den Berg

Gniję dzisiaj od rana w łóżku. Tak postanowiłam, a może za mnie zdecydowały upał i miesiączka. K. pojechał na rower, a ja zjadłam śniadanie, a potem obłożona tabletami i komputerami wróciłam do łóżka. Zaczynam planować nasze wakacje, oglądam mapy, szukam noclegów i miejsc, które nie tylko chcemy zobaczyć, ale przede wszystkim poczuć. Na pierwszy plan i pierwsze półtora tygodnia wysuwa się nasz ukochany wschód: dwie puszcze Białowieska i Knyszyńska, potem prawdopodobnie Mazury i Bałtyk, za którym tęsknimy nieustająco. Był nawet kiedyś pomysł przeprowadzki nad morze, ale uznaliśmy, że wtedy mielibyśmy zdecydowanie za daleko gór, bez których w zasadzie trudno nam żyć. No cóż, pozostaje nam cieszyć się z coraz szybszych i coraz bardziej komfortowych pociągów, którymi kilka razy do roku podróżujemy na wybrzeże. 

Skończyłam czytać Stany raju Laury van den Berg i zabrałam się za Ida przejmuje kontrolę Kjersti Halvorsen. W obu książkach obserwujemy nasz współczesny świat, które jest coraz bardziej kruchy, okrutny i nieprzewidywalny. Stany raju pokazują rzeczywistość albo niedaleką przyszłość naszej planety trochę z przymrużeniem oka, w czasie lektury w zasadzie cały czas towarzyszyła mi fraza z piosenki Osieckiej:

Zwieść cię może ciągnący ulicami tłum, 
Wódka w parku wypita albo zachód słońca,
Lecz pamiętaj, naprawdę nie dzieje się nic,
I nie stanie się nic aż do końca.

Wszystkie się zmienia, świat szaleje, ziemia na Florydzie się zapada,  ludzie wpadają w sidła ultranowoczesnych technologii, ale tak naprawdę nie dzieje się nic. Laura van den Berg przedstawia przerażającą wizję przyszłości, ale czytając jej książkę nie czułam strachu, moje odczucia były lekko za mgłą, jak po wypiciu butelki piwa w upalny letni wieczór. Mgła, dystans, poczucia bycie obserwatorem.  Bardzo ciekawe. 

Chodzi mi o to, że ten stary świat wciąż istnieje. Odległy, ale niezapomniany. Ależ skąd. Nigdy nie zapomnimy tych dobrych czasów. Teraz tamten świat jest jak stary przyjaciel, który od czasu do czasu wpada z wizytą, ale nigdy nie zostanie zbyt długo

To ostatni akapit kończący Stany raju. 


 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej