Jesień




 Nie napisałam tu ani słowa od 10 sierpnia. Za dużo od tego czasu też nie przeczytałam. Wczoraj skończyłam "Obiekty głębokiego nieba" ( Sine Qua Non) Jakuba Małeckiego. Bardzo mocno rezonowały z moim obecnym stanem. Stanem kobiety w kryzysie wieku średniego, w kryzysie różnych relacji z bliskimi mi ludźmi, z nostalgią wypisaną w oczach i smutkiem zagrzebanym gdzieś głęboko w trzewiach. Jakiś taki dziwny czas. Z jednej strony mocno nerwowy, chwiejny, a z drugiej powolny, balansujący w próbach odnalezienia jakiegoś rytmu, prądu, z którym albo według którego będzie można po prostu być. 

Przez sierpień i pierwszą połowę września mocno się ze sobą boksowałam, boksowaliśmy się również wzajemnie z K. Nie wiem, czy coś z tego wyniknęło. Na pewno skutkami ubocznymi były wylane wiadra łez, nieprzespane noce, przekroczone granice kulturalnej dyskusji, brzydkie słowa padające z kochających przecież ust. Teraz jest spokojniej, lepiej śpię, prawie już nie płaczę, częściej pozwalam sobie czekać, niż od razu działać. Obserwuję, czasami zabraniam sobie robienia czegokolwiek. Polubiłam leżenie i patrzenie albo jechanie i gapienie się przez okno bez czytania, bez słuchania. Staram się płynąć i zobaczyć, co mnie porwie. Ograniczam myślenie o zagadkach tego świata. Postanowiłam, że zawieszam szukanie sensu życia. Na fb Przemysława Witkowskiego, którego od jakiegoś czasu obserwuję, przeczytałam dziś taki wiersz Briana Pattena w tłumaczeniu Piotra Sommera:


Co koty pamiętają z dni?

Pamiętają, jak wraca się z zimna,

i miejsce najcieplejsze, i gdzie dostają jeść.

I gdzie zadano im ból, pamiętają wrogów,

nerwowość ptaków, ciepłe opary ziemi,

użyteczność kurzu.

Pamiętają skrzypienie łóżka, krok

właściciela,

smak ryby, cudowną śmietanę.

Koty pamiętają z dni to, co ważne.

Wspomnieniom bez wartości pozwalają odejść

i zapadają w sen mocniejszy niż my,

którym pęka serce, bo pamiętamy

tyle rzeczy nieważnych.


Dla takich wierszy warto wciąż odkładać datę skasowania konta na fb.

Tak bardzo chciałam dziś coś tutaj napisać, udało się. Jestem szczęśliwa.





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Ćwiczenia z ciemności"

 Właśnie skończyłam czytać Ćwiczenia z ciemności  Naji Marii Aidt. Też, jak główna bohaterka cierpiałam ( a może wciąż cierpię) na zaburzenia lękowe. Moje miały inne źródło, były związane ze śmiercią bliskiej osoby, ale okoliczności były zupełnie inne. Inny kaliber traumatycznego zdarzenia.  Pod koniec książki główna bohaterka zaczyna pracować u swojej przyjaciółki w jej kwiaciarni. Jest świeżo po zakończeniu terapii traumy, nie czuje się najlepiej, najstabilniej. Wie jednak, jak powinna zachowywać się pracownica kwiaciarni wobec klientów. Zaczyna bawić się w przedstawienie teatralne, jest więc bardzo miła, często się uśmiecha, życzy ludziom miłego dnia, chętnie doradza w wyborze kwiatów, zagaduje. Wydało mi się to bardzo interesujące. Bohaterka, która codziennie od wielu lat ćwiczy się w byciu w ciemnościach, unika ludzi, często skulona zasypia na podłodze, spędza czas siedząc na balkonie i patrząc w mrok, boi się konfrontacji ze swoimi synami, ich emocjami i problemami....
Czytaj więcej

Vlogerka Szusz

Obraz
 Oglądam czasami vlogi na youtube. Traktuję to jako formę rozrywki, która obniża mój stres, nie wymaga dużych pokładów koncentracji ani wyższych form myślenia. Chyba każdy z nas lubi od czasu do czasu podglądać życie innych. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to co widzimy na ekranie jest pewną kreacją rzeczywistości, mijaniem się z prawdą, ale są chwile, kiedy wyczerpana albo zła padam na kanapę i odpalam youtube ( czasami robię to też podczas sesji toaletowych:)). Co z tego mam? A czy muszę coś mieć? Traktuję tę czynność jako wypełnienie czasu, który czymś przecież wypełnić trzeba ( czas do śmierci;)). Zdarzają mi się chwilę, kiedy mam wyrzuty sumienia, że zamiast zajmować głowę czymś mądrzejszym albo po prostu zamknąć oczy i odpoczywać, bodźcuję swoją duszę miałkimi treściami. Zazwyczaj szybko odrzucam takie myślenie, bo i tak na co dzień za dużo się samobiczuję. Jedną z vlogerek, którą oglądam dość regularnie jest Szusz. Kiedyś jeszcze zaglądałam do Andziaks, teraz zdarza mi si...
Czytaj więcej

Swirszczyńska jest mocą

Obraz
Słuchałam dziś podkastu Karoliny Korwin - Piotrowskiej "Pierwsza Młodość". Pod koniec odcinka pojawił się wiersz Bolesława Leśmiana "Dwoje ludzieńków" w wykonaniu Sanah i Sobela. Wzruszyłam się. Poezja zatakowała mnie w czasie popołudniowego cięcia lawendy, mimo chłodu, słońce oświetlało trawę i drzewa złotym ciepłym blaskiem. Zrobiło mi się tak miło i dobrze, przez te chwilę. Wróciłam do domu z ogromną potrzebą czytania poezji. Sięgnęłam po Anne Świrszczyńską "Poezje zebrane", otworzyłam tomiszcze na chybił trafił. Ogniotrwały uśmiech Znalazłam w sobie siłę, żaden człowiek mi jej nie odbierze. Człowieka można zastąpić. Zapłaciłam za tę naukę cenę, której jest warta. Przeszłam przez kąpiel z ognia, jak wybornie wzmacnia ogień. Wyniosłam z niego ogniotrwały uśmiech. Nikogo już nie poproszę, żeby mi położył rękę na głowie. Oprę się o siebie. Jak średniowieczne miasto jestem zamknięta, zwodzony most się podniósł. Możecie to miasto zabić, lecz nikt nie wejdzie...
Czytaj więcej